Ja het was een triest beeld. Ik zag - al fietsend door de stad - een wat oudere dame half uit haar voordeur hangend met een sigaret in de mond. De triestheid zat wat mij betreft in het feit, dat het naar alle waarschijnlijkheid haar eigen huis was, waar ze er voor koos niet binnen te roken en bovenal was het snijdend koud.
Ik zou - als ik haar was - gewoon binnen het peukje hebben opgerookt en dan op de koop toe hebben genomen, dat de rest van de dag een rookwalm in het huis hangt. Alles beter dan die ijzige kou. Op de fiets is het natuurlijk ook niet prettig, maar dan trap je iets harder om warmer te worden en waardoor je ook eerder op de plaats van de bestemming bent.
Alleen oudere mensen kunnen beoordelen of roken voor hen schadelijk is.
Dat de dame in kwestie al wat ouder was, vond ik niet zo’n punt. Hoe ouder hoe wijzer, is een goed gezegde, en dat betekent dat je natuurlijk op de hogere leeftijd wat meer bewust bent van de risico’s van het roken. Kennelijk is haar gezondheid van dien aard dat een sigaretje meer of minder en niet meer zo toe doet. Ze was de jaren des onderscheids in ieder geval al ruim gepasseerd.
Maar de vraag waarom ze buiten rookte bleef niet lang hangen, omdat ik opeens dacht aan het tinnen kokertje bij mij thuis. Ik heb het geluk dat ik van mijn (voor)ouderen nog wat spullen in huis heb. Als langzamerhand iedereen van je afscheid heeft genomen in het leven, blijven er naast herinneringen ook tastbare spullen over. Zoals dus dit tinnen kokertje. Of hij dit kokertje zelf uit Indië had meegenomen, betwijfel ik. Wellicht een erfstuk uit een boedel. Ik herinnerde mij nog dat mijn vader daarin sigaretten bewaarde en daaruit zo nu en dan er éen van opstak. Echt heel zelden want als oud TBC lijder, was het natuurlijk niet zo verstandig voor hem om te roken. Ik denk dat ik hoogstens twee keer hem een sigaret heb zien opsteken. De laatste moet zijn geweest rond 1975.
Heeft stoppen met roken wel zin?
Heel toevallig vroeg iemand mij recentelijk wat één van mijn kinderen rookte. Heel voorzichtig werd de vraag gesteld, om te polsen wat een passend cadeau was om hem te geven. Ik moest het antwoord schuldig blijven. Zelf ben ik nu al ruim vijftien jaar geleden gestopt met sigaren roken, en ik moest ook even googlen om te herinneren welke sigaar ik normaliter rookte. Een tuitknak, was het. Nee de herinnering aan die vroeger zo aangename verslaving, gaf mij geen goesting om er weer één op te steken. Integendeel. Ik was toentertijd om medische redenen gestopt, en - hoewel het mogelijk niet heeft geholpen - vond ik het stoppen met roken niet alleen heel simpel – gewoon een andere afleiding vinden – maar bovendien financieel alsof je de loterij hebt gewonnen. In die tijd al. Leve de belasting en accijnzen!!!!
Maar wie over een aantal jaar …….
Nee, zelf weer gaan roken, ga ik niet doen. In mijn kennissenkring is een man van over de negentig jaar weer gaan roken, omdat hij vindt dat hij er nu wel weer aan toe is om te genieten van het leven. Maar goed zover ben ik nog niet. Wie weet zal ik deze voorraad sigaretten van mijn vader nog enkele tientallen jaren bewaren. Leuk voor het nageslacht, toch?
Reactie plaatsen
Reacties