OORLOG IS NOG VER WEG Ik prijs mij zo gelukkig dat ik behoor tot de eerste generatie die geen oorlog heeft meegemaakt. Als ik deze gedachte nu om mij heen deel met mensen, krijg ik vaak de opmerking dat het niet meer zo lang duurt voordat de oorlog ook hier is.
Ik snap dat gevoel wel. Er is niet alleen de waarschuwing van de topbaas van de Navo, onze voormalige minister-president, maar continu word ik volgegooid met advertenties over overlevingspakketten op FB. Eigen schuld, als je eenmaal op zo’n advertentie hebt geklikt – in mijn geval uit nieuwsgierigheid – krijg je dagelijks nieuwe aanbiedingen voor dit soort pakketten. Een heus verdienmodel dat doet denken aan economieën die gloriëren bij uitbreken van echte oorlogen. Oei, dat is cynisme, dat ik juist in mijn verhalen probeer te omzeilen.
De nieuwsgierigheid naar deze overlevingspakketten is gevoed in mijn jeugd in de jaren zestig, en niet alleen door de toenmalige dreiging van de kernwapens uit Rusland. Mijn familie hadden altijd blikjes en water in voorraad. De oorlog was voor hen niet opgehouden in hun hoofd, maar dus ook niet in hun gedrag. Het was voor hen toen natuurlijk maar een paar jaar geleden dat ze alles hadden achtergelaten in Indonesië om hier een nieuwe veilige toekomst te kunnen opbouwen. Of dat gelukt is dus achteraf maar de vraag. Fysieke veiligheid wel degelijk. Maar de veiligheid in het hoofd, en het uiten daarvan in gedrag en gedachtes, is niet echt gelukt. De oorlog was thuis altijd aanwezig. Ik denk een herkenbaar fenomeen voor velen die dit lezen.
De krant van vandaag doorbladerend, valt mij eerst op dat de oorlog in de artikelen overheersen. Uiteraard traditionele oorlogen zoals in Oekraïne, maar ook de (soms letterlijke) vernietiging van de moderne liberale samenleving (zoals de herdenking en whitewashing van de Capitoolbestorming van vier jaar geleden) en de handelsoorlogen. Maar ik besluit de artikelen die over de oorlog gaan, te gaan te tellen, en kom met moeite maar tot maar elf in de hele krant. De rubriek Reacties van de lezers tel ik gemakshalve maar voor één. De openstelling van het oorlogsarchief dat de reactierubriek overheerst is natuurlijk wel hot op dit moment. En nee, mijn familie komt hier niet in voor….. bestaan er wel oorlogsarchieven over de KNIL-soldaten?
Maar zeker ook positieve artikelen over het terugkijken op oorlogsmomenten, waarvan gezegd wordt ‘dat nooit meer’….en geweld wordt afgezworen.
En een vooruitblik op de theatervoorstelling van Toneelgroep Maastricht Sonja, waarin naar voren komt dat Sonja Barend zich distantieert van deze toneelbewerking. Het contrast van onze beste TV interviewster aller tijden, enerzijds, en anderzijds de moeite die zij had haar moeder te bevragen over wat er precies vroeger in de oorlog is voorgevallen rond de deportatie en overlijden van haar vader. Het zwijgen van een generatie als fenomeen is altijd in Nederland leidend geweest, het Indisch zwijgen is daar slechts een fractie van.
Maar al bladerend krijg ik het wel warm van binnen, om te lezen over (filosofische) inzichten van hoop, over initiatieven van buurtzorg en omkijken naar elkaar.
Soms laat je overwoekeren door nare berichtgeving, maar sluit je je ogen voor de dagelijkse zonneschijn om je heen.
Reactie plaatsen
Reacties